4-12 Gooi die maskers, kleden en decors in de Noordzee

Een nieuwe Advaita Post, na een lange en warme zomertijd.
Iedereen heeft eigen dingen meegemaakt. Hoe deze periode ook is ervaren, steeds was er ‘nu’, alleen maar het ‘nu’ van de actuele ervaring. Alleen door beelden te maken, ontstaat er een verhaal van wat je meemaakte in de vakantietijd. Zo ontstaan ‘je’, ‘jouw lotgevallen’ en tijd.
Nu is het nog steeds ‘nu’ en in het ‘nu’ is het steeds opnieuw zaak je bewust te zijn van de eigen situatie en deze los te laten. Hoe zit het nu?
Voor zover de bewustwording en het loslaten plaatsvinden, is er geen tijd en zelfs geen ‘nu’ meer aanwezig.
Als ze er zijn, zijn ze er hoogstens zijdelings, opgenomen in het onuitsprekelijke. Zo gaat alles door, ook Advaita Post en de vanaf september de bijeenkomsten.

Op dit moment zijn bij een paar cursussen die in september beginnen nog enkele plaatsen vrij:
- Pranayama 1 en 2, op resp. zeven vrijdagen en zaterdagen
- Meditatie, op de maandagavonden van 21.00 – 22.15 uur
- Advaita Vedanta – een inleiding vanuit theorie en praktijk, Rotterdam, op de donderdagavonden eens in de 14 dagen (010 – 479 0809).

In de bijlage staat een e-mail van Juliane, speciaal bedoeld voor degenen die op Schiermonnikoog waren.

Ja, Schiermonnikoog. Er gebeurden in juni de prachtigste dingen. Daarbij was er echt geen scheiding tussen binnen en buiten, zoals bij de volgende gebeurtenis.
Een lucht-meditatie, iedereen kijkt naar boven in de strakblauwe hemel en stijgt daarin op. En kijk, dan verschijnt er een uitgestrekte ronde regenboog, een complete en volmaakte cirkel ruim om de zon, met alle kleuren. Daarna komt er in het diepe blauw van de hemel nog een halve regenboogcirkel bij.
Zo wonderlijk, dat in de Ruimte de mogelijkheden oneindig blijken te zijn. Die zijnservaring gaat niet meer weg, als er helderheid blijft.

Zo is dit alweer de 100e Advaita Post. Met hartelijke groet aan alle 370 abonnees. (Pia)

Tekst

Gesprek op Schiermonnikoog 2 februari 2003, deel 4
De schijnwereld van gedachten en maskers

Er werd gesteld dat je het denken nodig hebt om tot de conclusie te komen dat je niets meer te denken hebt. Hoe zie jij dat?
Het denken kan tot het inzicht leiden dat het zelf verschrikkelijk betrekkelijk is. Maar, elk denken is een betrekkelijke waarheid.

De directe waarheid is dan de stilte?
Ga maar kijken wat er is waar te nemen.
Als je hier en nu kijkt, vind je geen langdurige patronen van gedachten, die zijn er nu niet. Je zit niet voortdurend te denken ‘ik ben een man’, ‘ik ben zo en zo oud’, nee. Deze gedachten zijn afwezig.

De gedachten die ondergronds zijn, komen soms weer op.
Op zich is dat niet erg. Het gaat erom of je ze in een grotere bewustzijnsruimte kunt doorzien in hun betrekkelijkheid. Als dat zo is, dan blijken die gedachten op te lossen.

En kunnen ze toch terug komen?
Dat hangt er vanaf. Als je steeds weer de beelden serieus gaat nemen, krijgen ze steeds opnieuw energie.

Ja, oké. Dat is uit te leggen.
En als ze geen nieuwe energie krijgen, verdwijnen ze definitief.

En dan voor goed ook.
Af en toe komt er weer een gedachte op, bijvoorbeeld wanner je een foto ziet, of leest wat je vroeger hebt opgeschreven.

Ze zijn er dan toch nog?
Wat maakt het uit? Doorzie ze. Je leest en ziet, maar je hebt er te weinig speciale connectie meer mee om erover te gaan denken.

Ik heb het idee dat iets fundamenteels moet oplossen.
Wat zou er gebeuren als je werkelijk alles zou vasthouden en steeds weer naar voren zou willen halen? Je hebt van die mensen, maar die worden gek. Jij bent niet gek, dus heb jij heel wat ervaringen losgelaten.

Ik heb het idee dat dan de kleine onwetendheid in een grote onwetendheid overgaat.
Laat alles los. Dan lost ook het laatste restje denken op in een wolk van niet weten.
...
Juist als je niet meer in je denken zit, is er een direct vaststellen: zo zit het. Dan hebben al die vormen en al die patronen, voor zover ze al opkomen, niet meer de kracht om jeZelf te beperken tot een beperkte vorm van zelf-zijn.

Dat betekent geen vorm vasthouden.
Alle vormen zijn doorzichtig. Een kind komt met een masker en roept: ‘Ik zal je bang maken.’ Maar het masker is doorzichtig. Je ziet het kind door het masker heen. En toch: even later zegt iemand met autoriteit hetzelfde en dan zit iedereen te sidderen.

Je weet dat het masker niet waar is.
Je weet het niet alleen, maar je ziet het ook direct, je doorziet het. Daar gaat het om.

Ja, maar je ziet het masker op zich toch wel.
Je ziet het masker, je ziet de vormen, je ziet de betekenis daarvan. Het is een masker met tanden en weet ik wat allemaal. Dus je ziet het, je kent het. Maar je ziet er ook dwars doorheen en zegt: ‘O, het is maar een masker.’ Weten is niet genoeg, want de beelden kunnen angstaanjagend blijven terwijl je weet dat ze niet echt zijn.

Die vormen gaan hun eigen gang.
Zie, dat ze geen werkelijkheid op zich zijn, maar waarnemer-afhankelijk, dat de waarde die je geeft van je zelf afhankelijk is. Je ziet ze wel, maar je kunt ze allemaal rustig hun gang laten gaan. Ze hebben geen beperkend effect op jezelf. Wanneer zo’n kind met een masker of een autoriteit op je afkomt, kun je even meespelen. Dat is het leven.
Het is toch te gek dat het spel je werkelijk pakt. Dat geldt ook voor het mentale gebied, voor al die dingen die in je psyche opkomen. Die zit je zelf te bedenken. Het zijn hallucinaties, illusies, in ieder geval constructies. Wanneer je dat doorziet, dan verliezen ze hun kracht. Dan herken je dat het een gewoonte van je is. Blijkbaar gaat het een tijde door. Maar je doorziet het wel. Je kunt alles in je hoofd halen: fantasiebeelden, ervaringen vanuit het verleden. Gooi die maskers, kleden en decors in de Noordzee.

Bijlage

E-mail van Juliane Amsberg
Van niemand heb ik afscheid genomen na die week op Schiermonnikoog. Ik kan dat trouwens ook niet goed en ik wilde het evenmin, want iedereen bleef bij me in gedachten. Ik heb in die week allen steeds mooier en zuiverder zien worden. Op de boot naar het vasteland bleef de band en dat hielp natuurlijk.
Terug thuis heb ik al twee weken lang nog steeds een gewaarwording van opgelift te zijn, een ongekend nieuw gevoel waar alles vanzelf gaat en iedere hobbel makkelijk gladgestreken wordt. Ik ben, als ik het zou willen benoemen, even blij als op topmomenten in mijn kinderjaren.
Douwe is dus een GVR (zie boek Roald Dahl) voor mij en allen waarmee ik deze week heb mogen delen wil ik danken voor de energie die vrij kwam en waar ik een deeltje van mocht meenemen.
Tot ziens,
Juliane