Briefwisseling met een moeder over non-dualiteit voor jongeren

Beste Pia,
Het is nu ongeveer 4 jaar geleden dat voor het eerst advaita in mijn leven verscheen. Het heeft mijn leven totaal gegrepen.
Graag zou ik hier wat mee gaan doen, of tenminste jullie helpen. Zelf heb ik een dochtertje van 5 thuis en loop erg tegen het onderwijs aan in die zin dat ik er iets mis. Het is niet compleet ( vanuit de non-dualiteit bekeken natuurlijk wel) toch.. ik zou mensen wel wakker willen schudden (het lijkt wel of het nodig is dat het een in het ander integreert), maar weet niet hoe. Er is al zoveel boosheid en drukte onder die kleintjes al.
Mijn passie ligt bij de jeugd, maar voel me eigenlijk machteloos.
Misschien wil je reageren.
Dank!
Jolanda
Dag Jolanda,
Verheugend, mensen zoals jij, die ook het belang ervan in zien dat er in ieder geval aandacht voor komt. En dat er ook gepoogd wordt er iets aan te doen. Sommigen roepen ook hoe erg het is maar doen er verder niets mee. Bedankt voor je mail, Jolanda. Mag ik het gebruiken als verslag bij relevantie op de website, zonder je naam of alleen voornaam, of helemaal?
Je zou kunnen beginnen, anoniem eventueel, een verslagje te schrijven over jouw wijze van zien van de boosheid en drukte onder die kleintjes. Dat is het enige wat momenteel mensen wakker kan schudden: door dergelijke zelfervaringsverslagen te lezen. En des te helderder zal het verslag zijn omdat je ook weet wat advaita, non-dualiteit inhoudt. Wat dat zou betekenen als jongeren dat al van vroeg af aan kunnen behouden.
Misschien kan je hierover ook iets neerzetten, je zelfervaring met non-dualiteit in het dagelijks leven, zodat helder wordt waarom het belangrijk voor jongeren is om dit al vroeg te leren kennen (herontdekken/behouden)
Hoe komt het (b.v.) volgens jouw ervaring dat er al zoveel boosheid en drukte is, ook onder die kleintjes al?
Met een hartelijke groet,
Pia de Blok
Hallo Pia,
Dank voor je reactie!
Eerlijk gezegd weet ik het ook niet zo goed. Dit is niet nogal wat (op het niveau van denken).
Ik weet niet wat goed of slecht is. Ik weet eigenlijk niet of die boosheid en drukte onder kinderen verkeerd is. Ik denk dat het komt omdat ze het contact verloren zijn/ageren tegen contactverlies, maar bewijzen kan ik het niet....Maar leraren zijn dat ook...En ouders ook...
Er is zoveel onrust in de wereld. Mensen en ook kinderen moeten van alles. Er is gigantisch aanbod van van alles dat we erin dreigen te verzuipen. Stilte en rust en 'terug keren' lijkt van belang!
Er zijn veel factoren van invloed. Mijn dochter zit op een openbare school, vaak zijn er twijfels over de manier van onderwijs. Laat haar gewoon 'zijn' denk ik dan, al dat gezeur over dit moet een beetje bijgeschaafd worden en dat loopt niet volgens de norm. Misschien moet ik haar naar ander onderwijs brengen, de tijd zal het leren. Nu weet ik niet hoe ik dat zou moeten doen.
Zij heeft geen behoefte aan een hoop dingen, aan al die dingen waarvan we denken dat een kind het nodig heeft.... En toch gaan we erin mee...
Hoe laat je een kind 'daar' blijven? Het enige is misschien zelf door zetten, door het ik heen blijven prikken. Mijn eigen ik gerichtheid (vanuit het verleden, en wat nu nog Gezien wordt) is niet meer terug te draaien (en lijkt ook oké te zijn, dat kan niet anders).
De Zelfervaring in het dagelijks leven zou liefde met de grote L genoemd kunnen worden, zo voelt het. Wanneer je voorbij het ik bent, stroomt hier onmiddelijk Liefde/eenheid/ openheid toe.
Maar het ik is een sterke energie... Alles is Leraar, iedere situatie, ieder moment. Van de afwas tot je kind van school halen, met haar praten, gedachtes cq. oordelen over andere kinderen en ouders. Het lijkt zo te zijn wanneer hier verwardheid is, mijn dochter daar op reageert. Het lijkt wanneer er hier geen Aanwezigheid is, er bij haar meer irritatie is dan wanneer er wel Aanwezigheid is. Het is zoveel meer totaler/completer/ ontspannen 'manier'. Een kwestie van opletten opletten opletten! Maar hoe krijg je mensen zover dat ze het belang hiervan in gaan zien? Wij ouders /leraren/ remedial teachers etc. zijn niet instaat te Kijken en te Luisteren.
Nou ja, eerst moet er ingezien worden dat er verwardheid is. Dat mensen leven in hun eigen sprookje...
Dat we niet eens Zien hoe het Werkelijk zit! Al die plaatjes die op situaties worden geplakt!
En maar door malen over hoe moet dit en dat nu en volgende week en volgend jaar en ze ziet er zo uit en het zou zo moeten want de buurvrouw vind dit en me tante vind dat, en straks zus....en zo... Liefde is NU! Openheid is NU! Ach, wat heeft het voor zin...Dit vraagt een 100% turn..Alles wordt/is dan anders... Alles wordt onderuit gehaald, alle verhalen over hoe we denken dat het zit...
Je zou kunnen zeggen dat er twee manieren van conflict hanteren zijn: a) er dreigt een conflict en dan gewoon doen wat gedachtes zeggen te doen, en b) op het moment van dreigend conflict bewust aanwezig zijn en er blijft niets meer over van alles waar ooit moeilijk over gedaan is, alles is gelijk weer liefde. Maar het ik wil dat niet, het wil zijn gelijk hebben. Zijn positie bewaken. Zo lijkt er hier een soort proces te zijn van observeren van situaties en hoe die veranderen door openheid liefde eenheid, en wanneer er vanuit ik gerichtheid gekeken wordt.
Zijn wij mensen instaat om in Liefde naar elkaar te kijken, vraagt dat geen toewijding? Misschien moet er nog meer bekendheid aan gegeven worden, zodat meer mensen zich afvragen hoe het zit. Kinderen kunnen er niets aan doen. Zij zijn het product van...
Maar hoe?
Mijn dochter wijs ik weleens op het Nu en op het feit of het klopt wat ze denkt. En soms probeer ik haar door middel van het verhaal over plaatjes die voorbij drijven als wolken iets mee te geven. En te laten zien dat er een plaatje is, over een diertje of iets, en daar buiten nog iets anders.
Kinderen steken elkaar aan met angsten ed. en dan is er nog de tv. Maar geheel onthouden werkt misschien ook niet in deze tijd. Kinderboeken hierover lijkt een goed idee, en rust.
Wij ouders zijn erg bang, misschien terecht ik weet het niet, vooral voor ons eigen jeugd sprookje. Het verhaal wat in de jeugd heeft afgespeeld blijft herhalen en wordt gewoon weer op het kind geprojecteerd. Telkens weer zie ik hoe ik mijn eigen verhaal weer gebruik in het nu. Onrelevant. Met als gevolg angst/ verkramping. Soms zijn er gedachtes: stel dit verhaal is dusdanig verdwenen, dan is mijn pijn weg, dan hoef ik feitelijk niets te doen dan alleen Liefde te Zijn/ Aanvaarding te Zijn. Zou dat genoeg zijn?
Misschien zou documentatie wat zijn. Of misschien studie/ meditatie groepjes voor kinderen, ofzo. Het lijkt lastig, te vertellen aan mensen die hier nog niet mee in aanraking gekomen zijn, dat er ook nog een andere manier van leven is. Wanneer er nog geen zicht is in 'dit kan zo niet verder', willen we helemaal niet opletten toch? Of misschien is er al meer inzicht dan we denken, ik weet het niet.. Er lijkt toch een verandering aan de gang te zijn.
Mijn vriend heeft een zoon van 12, dit jaar voor het eerst naar de middelbare school, hij loopt wel met dingen maar volgens mij heeft hij niet in de gaten dat hij er mee loopt en dat het ook anders kan. Het lijkt normaal, algemeen aanvaard dat er dingen spelen. Gek he.
O ja.. het waarom, ik heb wel eens iets gelezen over geboorterecht.
Het is toch ons geboorterecht om ontspannen in openheid en liefde te leven! lijden (mentaal) is niet nodig! Het gevolg is waarschijnlijk een acceptatie van een ieder zoals ie is!
Waarschijnlijk is deze brief juist aan mezelf gericht! Je mag het gebruiken als je het wat vind. Mensen mogen ook reageren, wanneer behoefte is. Het is zomaar een brain-wave!
Liefs Jolanda
11 september 2006
Reacties kunnen gestuurd worden naar piamaria@planet.nl