Klein verslag van de workshop met Pia op 13 mei 2006

De avond na de workshop met Pia had ik een verjaardag bij oude vrienden. Het zou waarschijnlijk weer zo'n verjaardag worden waar het 'witte vel papier', het 'kijken zonder te kijken', de 'pitstop', de 'glimlach-meditatie', en al die andere eenvoudige maar toch heel wezenlijke oefeningen al weer ver weg zouden zijn, alsof die oefeningen tot een ander universum behoorden. Ik werd al verdrietig bij de gedachte en vond het jammer dat ik naar de verjaardag 'moest'.
Natuurlijk realiseerde ik me dat die oefeningen juist ook voor dit soort situaties bedoeld zijn. Tijdens de workshop had Pia gevraagd ons te verplaatsen in een puber. Toen ik 's avonds op verjaardagsvisite zat realiseerde ik me dat die puber in zekere zin nooit ver weg is, al ben je 56 jaar. Er is toch heel gemakkelijk de neiging je te conformeren aan een gezelschap, een sfeer, een manier van doen en praten, zelfs wanneer je je daar eigenlijk niet prettig bij voelt. Er zijn allerlei ideeën over wat je wel en niet moet doen om er bij te horen, en dat laatste is heel belangrijk voor een puber.
Met de herinnering aan hoe prettig en ontspannen ik me voelde bij de oefeningen tijdens de workshop, kwam heel sterk het besef op dat dit eigenlijk belangrijker voor me was dan die geforceerde aanpassing, en bijna als vanzelf deed ik enkele van de oefeningen. Ik merkte dat de ontspanning en de ruimte die de oefeningen me 's middags gegeven hadden er nu ook konden zijn terwijl het hele verjaardagsgebeuren gewoon doordraaide. De verjaardagsgasten waren zo druk bezig binnen hun eigen wereldjes dat het nauwelijks werd opgemerkt dat mijn situatie anders was dan 'normaal'. Mijn puberale angst om 'buiten de boot vallen' bleek onterecht te zijn, ik was juist meer 'aanwezig'. Toen ik thuis kwam was ik rustig en viel ik heel gemakkelijk in slaap terwijl ik voorheen na zo'n verjaardag vaak nog heel druk in mijn hoofd was en moeilijk in slaap kon komen.
Dit waren wel heel directe effecten van de workshop. Pia, bedankt!
W.S.