7 - Roken, het momentje voor jezelf

Soms voel je hem aan komen, soms doe je het gewoon. Het rokertje, de opwelling tot het grijpen naar je pakje. In mijn geval ging er het mooie ritueel van het draaien van het sjekkie aan vooraf. Het mooiste van dat moment was het openen van het pakje. Hoe mooi kan een pakje open rollen, het knisperen van het papier en de vloeiende beweging waarmee het zich dichtvouwt. Krishh, de vlam derin. De rook baant een weg door je mond de longen in, waar de licht branderige sensatie het bekende verlossende gevoel opwekt. De tinteling van de nicotine op je tong, de ochtend¬duizeligheid, en de wollige verzadiging, die snakt naar de volgende hijs, de volgende sigaret.

Op een gegeven moment voelde ik mijn longen zitten, zo schrijvende zijn ze nog aanwezig. Minder, maar nog steeds daar, hoelang dit nog duurt is onbekend, maar het herinnert aan de gewoonte, die nog heel subtiel wegsterft.

Negen maanden geleden was het zover. Ik was ziek, ik voelde mijn longen ik probeerde naar ons kantoor te fietsen dat boven op een heuvel lag. Ik kwam boven en ik was kapot. Buiten adem plof ik op de bank. Pfff wat een dag, ik ga een sjekkie roken hoor. Zei ik en liep naar de gang, want ook ik mocht niet in de werkruimte roken. Ik nam een hijs en mijn longen stonden in brand. Dat was het moment voor mij om het echt te willen.

Stoppen. Ik heb toen in stilzwijgen mijn pakje weggegooid. En ben die dag verder gegaan. Alleen deze keer op een andere manier, ruimer, rustiger en ook alerter dan andere keren.

De eerste golf. Die komt altijd. Wat doe je dan, niks. Niet aangrijpen, niet wegduwen, niet in meegaan. Gewoon voorbij laten gaan. Bij mij voelde het alsof die opwellingen van onderuit kwamen. Die ik voorheen beantwoorde met het ritueel van de roker.
Na een aantal golven werd het mij steeds duidelijker, dat door het niet aangrijpen van het gevoel de macht van de gewoonte zijn kracht verliest. Op deze manier was het 2 dagen door golven manoeuvreren, op de derde dag ontdekte ik met een uitademing de golf moeiteloos door mij heen kon laten gaan. Daarna kwamen ze steeds minder vaak voorbij.

Op een dag ging ik weer eens naar mijn ouders, zoals gewoonlijk, met de bus.Twee bushaltes voor de mijne, is een tankstation. Daar werd ik overvallen door een grote golf, ik greep naar mijn zak en voelde dat daar geen pakje sjek in zat. Altijd als ik bij dat tankstation aankwam met de bus, begon ik met een sjekkie te draaien, om heel relaxed op tijd te zijn, om al rokend de bus uit te stappen.
Dit voorval deed mij beseffen hoe groot de verwevenheid van gewoonten en gedrag is met je omgeving, in die zin was ik het tankstation dat mij triggerde de opwelling te produceren om te gaan roken. Ik bleef niet in het gevoel hangen, omdat mijn aanwezigheid groter was, ik doorzag het en zag mijzelf zitten in de bus gaande naar mijn ouders vanuit mijn woonplaats het tankstation passerend, ik overzag het in dat grotere kader. De magie van de opwelling was weg en deze werd vervangen door een haast euforisch gevoel, omdat het doorzien was.

Tot op de dag van vandaag heb ik geen sigaret meer gerookt, heb ik me er niet tegen verzet ben ik er eigenlijk niet meer mee bezig geweest. Soms ruikt rook weer lekker, soms stinkt het verschrikkelijk. Ik heb niks tegen rokers gekregen en beperk ze ook niet als ik in hun buurt ben, dat zou voor mij niet kloppen, dit impliceert verzet en dat is er niet meer.

Wat ik wel weet is dat het niet meer roken veel verandert in je. Eten wordt rijker, ruiken wordt dieper, kleuren worden voller, mijn conditie is sterker, mijn houding is rechter en mijn bewustzijn is zuiverder.

Als laatste wil ik iets zeggen over het momentje voor je zelf wat het roken ook met zich meebrengt. Dit heb ik vervangen door terug te gaan naar me zelf en niet te duiken in een sigaret. Hier zijn legio manieren voor en ieder zijn eigen ding daarin.
Maar mij heeft het veel geholpen om dan van mijn stoel te komen en even uit het raam te kijken en al kijkende mijn lijf recht te maken door bij de enkels te begin en boven aan te eindigen. En even zuivere lucht ademen die je op een verfijnde manier door je neus en longen voelt stromen en daarin de rust vindt om door te gaan met wat je aan het doen was.

Na vijftien jaar roken,
J.J. van Dongen