1 - Ervaringsverslag uit een Praktijk voor Ontspanningstherapie

Pia de Blok, 8 maart 2006

De therapie is gericht op non-duale openheid zoals ik die via Douwe Tiemersma heb leren herkennen.
De sessies duren elk twee uur .De mensen komen eens per maand, totaal gemiddeld drie of vier keer.


Een jonge vrouw
Ze heeft regelmatig paniekaanvallen, die ze omschrijft als: 'Het is niet in woorden te vertellen. Ineens is daar die totale alleenheid. Niemand die meer van me houdt. Verschrikkelijke angst. Niets te zien. Ik ben ook mezelf helemaal kwijt. Zie me nergens meer.' Ondanks psychiaters, medicamenten, komt ze naar hier.
Ik begrijp nu wat Douwe aan de psychiatrie probeert duidelijk te maken: Wat is dat Niets! Lichamelijke of geestelijke pijn: allebei kunnen ze uitkomen in dat Niets dat verschrikkelijke angsten op kan roepen, zelfmoordneigingen, depressies. Daarom is het voor zowel de geestelijke gezondheidszorg als de lichamelijke geneeskunde dat er informatie komt over dat Niets.
Zo kon ik de jonge vrouw laten zien hoe het werkelijk zit door samen met haar in het Niets te gaan, en dat ze daar geen angst voor hoefde te hebben, dat ze daar niet alleen in was/is. Dit kon ze constateren door pure zelfervaring. Woorden als ‘overgave’ en ‘volledig vertrouwen’, komen dan uit haar mond. Ze heeft nog nooit iets over Advaita gehoord.
Een antwoord van Douwe toen ik hem dit mailde: ‘Ja, de mensen in grote psychische nood - het enige dat kan helpen is inderdaad de ervaring dat het Niets boven de negativiteit uitgaat via het samengaan met het positieve. Dat is, soms, pas over te dragen door 'iemand' die dit Niets kent en bewust is.


Een schoonheidsspecialiste
Heeft burn-out gehad en heeft angsten, zit soms plots in onbegrensde Ruimte en weet niet hoe ze weer gewoon bij de mensen kan komen, durft nergens meer heen te gaan en kan haar werk niet doen.
Samen ervaren we wat Ruimte werkelijk is. Dat de Ruimte die ze ervaart binnen in haar is, dus niet buiten haar. Dat zij en de Ruimte één zijn. Daarin is ze zelf als waarnemer, en is het waargenomene opgenomen. Haar vorm en alle vormen van anderen mogen gewoon daarin verschijnen, omdat er geen grenzen zijn die iets tegen houden.
Ze werkt weer. De ruimte-ervaring werkt door. De burn-out zal langzaam moeten wegebben, dat duurt vaak lang.


Een theoloog
Stress. Is er ziek van, zo dat hij zijn werk niet goed kan doen. Kan niet ontspannen. Vertelt dat hij niet meer tegen geluiden kan; ze hinderen hem heel erg.
Laat hem constateren door middel van lichamelijke zelfervaring dat de huid geen grens is. Alle poriën ademen, de buitenlucht zit in je en je innerlijke lucht zit buiten. Dat is dezelfde lucht, er is geen grens van een huid. Geluiden, ze kunnen er gewoon doorheen gaan, alsof je doorzichtig bent.
Na de eerste sessie: ‘ Wat een sensatie dat ik via mijn buik kan ademen. En mijn gezicht (na een spierontspanning) ik wist niet dat ik daar zoveel spieren had, alles is ontspannen nu. Ik kom weer helemaal bij mezelf.’
Drie maanden later kom ik hem tegen en hij vertelt me dat hij elke morgen mediteert, de adem en ontspanningsoefeningen nog steeds toepast en weer helemaal goed kan functioneren.


Een mevrouw
Haar man gaat naar een ander land en besluit daar alleen te gaan wonen. Ze vraagt of ik haar wil coachen. Ze komt gedurende een periode iedere week en belt daarna bijna dagelijks eventjes. We gaan door alle dieptes en alle hoogtes. Een van de eerste dingen die ze zegt: ‘Ongelofelijk dat ik zo ben opgesloten geweest in normen en waarden, en in het oordelen!’
Haar laatste reactie: ‘Het Zelf was er wel, maar in de schaduw van het ikje, achter me- dus niet zichtbaar. Nu is het Zelf voor het ik komen te staan en ben ik me het bewust: het is volwassen. Dan volgt overgave (het ik/ego) aan het Zelf.’
Later komen er nog allerlei zaken langs, maar door het actuele inzicht kan het gezien en losgelaten worden en oplossen. Acht maanden later: Ze moet haar huis verkopen. Belt en vraagt of ze het toch goed ziet. En dat doet ze: ze vertelt dat het in het grote geheel als vanzelfsprekend is opgenomen, en dit alles zonder problemen, de gewone, praktische, daargelaten.


Een zakenman
Paniekaanvallen, stress, claustrofobie. Kent Stilte, maar weet niet hoe er mee om te gaan. De gedachten zijn voor hem zeer belastend.
Ook bij hem: Je huid is geen grens. Samen ervaren we de werkelijke stilte. Leer hem tevens hoe te ontspannen daarin. Hij vertelt dat hij nu in een tunnel kan rijden zonder angst. ‘Boven me is de blauwe lucht en wat voor me ligt dat zie ik vanzelf. In een file staan is geen probleem meer. Ik ga heerlijk in de Stilte zitten, doe de radio uit en relax.’
Toen hij toch weer een paniekaanval kreeg in zijn winkel, wilden iemand nummer 112 bellen. ‘Nee’, had hij gezegd, ‘ik regel dit zelf.’ Hij is toen in zijn bestelbus op de grond gaan zitten, is in Stilte verzonken, ontspannen daarin. Na een tijdje wist hij: het is weer oké.
De laatste keer dat hij kwam, zei hij ' In huis en in mijn werk is alles veranderd. iedereen ziet het. Vrouw, kinderen en personeel staan verwonderd.'


Een mevrouw, werkzaam in een crèche
Het eerste half uur barst ze steeds weer in huilen uit. Zit vol spanning uiterlijk en innerlijk. 'Ik voel me zo alleen.' (Ze heeft een gezin).
Doe samen met haar de advaitabenadering van 'De ander en ik' Laat haar zelf ervaren: Er is geen ander en ik.
Ze is weer helemaal blij, lacht veel. Zegt: 'Vroeger als ik op de weg over het meer hier naar mijn werk fietste, zag ik alleen de weg voor me. Nu kijk ik om me heen en zie de prachtigste zonopkomsten en mooie luchten. Ik ervaar weer Ruimte in alle richtingen'


Een vrouw
Ze is al vier jaar bij een psychiater. Krijgt eenmaal per week hulp om het dagelijks leven te kunnen organiseren (werk in huis, eten koken, etc.) Wil zelf leren ontspannen, wil weer zijn ‘net zoals vóór ze in het zwarte gat viel.’ Ze heeft een liefdevolle echtgenoot en zoon en heeft daar veel steun aan.
Gedachten die maar in het hoofd voort razen - daar wordt ze helemaal gek van, zegt ze.
En ze vertelt ’s nachts soms wakker te worde; ze kan zich dan niet bewegen, ziet zichzelf liggen. Gilt het dan uit van angst, roept haar man, maar niets en niemand reageert. Heeft de gewaarwording vast te zitten als in een koker.
Intuïtief ‘weet ik’: geen aandacht aan dit gegeven schenken. Kan moeilijk op dit moment haar laten ervaren dat ze het lichaam niet is. Het zou haar nog meer angst bezorgen en in verwarring brengen.
Ik ga gewoon ontspanningstechnieken met haar doen. Adem, spieren, laat haar zelf ervaren hoe gedachten werken. Al direct in het begin, tijdens het ervaren van de werkelijke buikademhaling waarbij er een constatering van diepe, diepe stilte is, zegt ze: ‘Ik ben heel verbaasd, nú ben ik al ontspannen; ik dénk niet meer.’ Ze kwam als een benauwd hondje binnen en ging stralend weg.
Tijdens een gespreksavond in Gouda vertel ik dit verhaal. Douwe: ‘Ja, haar bij zichzelf laten komen - in die ontspannenheid verdwijnen alle beelden vanzelf.’
Later zie ik haar weer. ‘Lekker, hè’ en ‘Heerlijk!’ zijn de uitlatingen die ze doet. Ze herkent weer hoe het is om bij zichzelf te zijn, hoe die ervaring is. ‘Wat simpel toch.’ Ze vertelt hoe ruim alles weer is; er zijn geen angsten meer. Gaat mee boogschieten met haar man en zoon en geniet er van. Geluk is wat ze nu ervaart, en dat zie je ook.


Een vrouw
Gehuwd, 32 jaar, depressief.
Na een sessie: ‘Vroeger bleef ik altijd hangen in mijn emoties zoals boosheid, mokken. Nu zie ik dat het maar tijdelijke verschijnselen zijn en ben ik er zo weer uit.’ En: ‘Vroeger zat ik in mezelf, heel klein, nu ben ik ruim en kan weer ademen in die ruimte zonder beperkingen en dat is heerlijk.’