Eenheid met een kind en verscheidenheid van vormen

Tot haar 2e verjaardag was mijn kleindochter helemaal één met mij. Op die verjaardag rende ze zoals gewoonlijk naar me toe, ik nam haar in mijn armen en feliciteerde haar. Toen ik haar op de grond zette keek ze me aan. En terwijl ze op mijn kuiten en benen klopte riep ze ‘Oma, oma’, en ze klopte hoger op mijn benen en zijkant benen: ‘Oma’, oma, oma’.
Ik besefte dat ze op dat moment zag dat ik een ander lichaam had.
Ik besefte ook dat ik als oma de taak op me kan nemen haar dat gevoel van eenheid altijd te blijven ervaren, terwijl ze ook ziet dat we twee verschillende lichaamsvormen hebben. Dat dat samen gaat.
Waarom is dat belangrijk voor mij? Als kinderen van jongs af aan zien dat ze helemaal anders zijn dan anderen, dan ontstaat lijden. Je wilt het(de)zelfde zijn als al die anderen in de maatschappij, of beter, maar dat lukt nooit. Het veroorzaakt dikwijls lijden: neerslachtigheid, depressief zijn, van schoolgaan, zich minderwaardig voelen, eenzaamheid, enz. De vormen hoeven niet dezelfde te zijn om toch de eenheid te ervaren.