Reactie op ervaringen van de deelnemers van de workshop op 13 mei

Pia de Blok

Het was de bedoeling om zelf als een puber de workshop mee te maken. Dus niet vanuit de eigen ervaringen als yogadocente of andere discipline. Ik merk dat dit toch niet een eenvoudige vraag bleek, dat scheen niet makkelijk te zijn, wat eigenlijk ook logisch is: ‘vergeet maar eens even wat je allemaal aangeleerd hebt sinds je 13e’ . Mijn manier van werk is voor deze leeftijd een andere dan wanneer ik met 18 jarigen of ouderen werk. De laatste groep heeft al weer veel meer bagage om los te laten. En de jongeren leven heel erg vlug in deze razend snelle maatschappij.
Op de reactie het ging voor mij te vlug;
De workshop aan de jongere kinderen wordt op deze wijze gegeven omdat het anders saai wordt, volgens de jeugd zelf, zo is mijn ervaring. ‘Het is saai’ hoor je dan en concentratie stopt. De open concentratie in helderheid waar ze mee beginnen wordt dan gevuld met gedachten, en je bent terug bij af. Wanneer ik het langzamer of met langere pauzes ertussen doe dutten ze in. En dan is ook de aandacht weg en werkt het niet.
Kort aangeven hoe het werkt, vooral niet spiritueel getint maar gewoon praktisch. Als je dit laat gebeuren, dan ontstaat er dat, meer niet. Kort en simpel houden. Niet met lange pauzes dan kunnen ze gaan nadenken en is het effect van zelf direct ervaren weg. Een ervaring als van de17 jarige jongen, die na afloop zegt ‘ Alles ziet er plots veel makkelijker uit’, is het mooist.
Inderdaad, er worden veel oefeningen aangeboden, de een heeft hier wat aan, de ander glijdt gemakkelijker mee met een andere benadering, en ik krijg maar een uurtje om het ze duidelijk te maken. Zie ook de uitleg in de alinea hier boven.
De kwestie van herhaling van de les zou moeten.
Ja, dat is nu net waar ik mee bezig ben om dat van de grond te krijgen. Inderdaad een paar keer per jaar of maandelijks zouden ze dit soort oefeningen aangeboden moeten krijgen door mensen die vanuit zichzelf zich kunnen verplaatsen in de toestand waarin de jeugd zich bevindt. Dus niet vanuit zichzelf denkt maar als het ware achter de ogen van de jeugd zit. De jeugd die snel leeft: ‘geleefd wordt’. Pitstops, korte pauzes tussen die snelheid aangeboden krijgen om zo via die korte rustmomenten weer bij hun ware zelf te komen, en dan maar hopen: ook blijven.
In mijn Praktijk in Hellevoetsluis komt momenteel daarvoor specifiek ook een onderwijzeres, ze is drie keer voor zichzelf gekomen (ontspanningstechnieken aanleren) en na een half jaar vroeg ze, kan ik nog eens per week gedurende een periode een uurtje komen om de oefeningen in te trainen, Dat doen we nu en dat werkt goed.
Degene die de les geeft, ‘ Het voornaamste is dat diegene zelf rust IS’ . De jeugd kijkt niet naar uiterlijkheden maar naar ‘wat heeft diegene voor de klas me te melden’. Daarom is het zaak gewoon bij jezelf te blijven, heel helder en tegelijk heel alert te zijn op het optreden van zgn. saaiheid, verveling, of afdwalen van concentratie op dat richten op ontspanning, want dat wekt juist weer spanning op. Steeds weer Rust laten ervaren is de hoofdzaak, concentreren op ontspanning wat hier openheid betekent. En dat betekent bij jongeren dus niet specifiek alleen maar niets zeggen. Nee, laten ervaren en uitleggen. De eerste zin waar ik altijd mee begin is ‘jullie hoeven niet te denken van: dat vind ik wel en dat vind ik niet, maar alleen direct te ervaren, een soort voelen. En dat blijkt een goed begin te zijn. Iedereen gaat rechtop zitten, want eens even niet denken: dat wil iedereen wel zo blijkt! En ervarings-‘denken’ is het eerste wat er is: dat ‘ je jezelf bent’. Daarna komen alle aangeleerde standpunten. Dát bewust worden geeft ruimte en vrijheid.