Stilte in de klas

In het kader van een project over Azië nodigde de directeur van een (Christelijke) basisschool me uit om voor een paar groepen leerlingen (8 - 12 jaar) iets te vertellen over mijn reizen door India. Bij de voorbereiding kwam de vraag op of ik de kinderen iets zou kunnen laten proeven van meditatie zonder het woord 'meditatie' te gebruiken en zonder een 'meditatieles' te geven. Ik zocht een manier om de kinderen zo direct mogelijk iets te laten ervaren. Het antwoord kwam in de vorm van een paar klankschalen die al jarenlang zwijgend in mijn kast stonden.
Met een licht ceremoniële 'touch' stalde ik de klankschalen uit op een laag tafeltje.
"Na alle verhalen over mijn belevenissen in India wil ik jullie nu ook zelf iets laten beleven. Jullie hoeven alleen maar goed te luisteren en daarna stel ik een vraag."
Vervolgens begon ik op een zo subtiel mogelijke manier, klanken te ontlokken aan de schalen: van hoog tot laag, soms heel zacht dan weer wat harder, en vooral veel stilte tussendoor zodat de klank totaal kon oplossen in de ruimte. Terwijl ik hiermee bezig was merkte ik dat niet alleen de klank oploste maar dat ik er in mee oploste samen met de hele klas. Er was niet meer een 'ik' dat een 'demonstratie' gaf voor een 'klas kinderen'. Er was non-dualiteit.
Na afloop kwam de vraag: "Wat heb je ervaren?"
Bij de jongere kinderen: "Wat heb je van binnen gevoeld?"
Er was maar één kind dat een verhaal begon te vertellen: "Ik liep eens met mijn moeder op de markt en toen zag ik ook zulke schalen." Maar ook dit kind werd het snel duidelijk dat het nu om iets anders ging.
"Stil"
"Rustig"
"Een beetje slaperig"
"Heel groot"
"Een beetje verdrietig"
Deze reacties (en meer) kwamen heel direct en eenvoudig. De volgende vraag: "Wie van jullie wil nu eens op deze schalen spelen?"
Het was prachtig om het spontane enthousiasme te zien waarmee bijna alle handen direct omhoog gingen. Zonder enige uitleg bleek elke speler het 'begrepen' te hebben. Hoog, laag, hard, zacht klonk het, en na iedere slag loste de klank volledig op in stilte. De speler, de tijdelijke leraar, de klas, ze lieten zich meevoeren. 'De speler', 'de tijdelijke leraar', 'de klas'; de doener verdween, scheidingen verdwenen. Er was non-dualiteit.
Een tijdelijke leraar