Vroege jeugdervaring

10 maart 2006
Wat veel indruk maakte was het onderstaande, toen ik 10 of 11 jaar was en in de 5e klas zat.
In de vakantie ervoor, ging ik mee met mijn broer en zusjes op de fiets. We fietsten een stuk en het laatste deel was mul zand - dus ploeteren. We gingen daarna aan de rand van een weitje uitrusten. Ik verdween en toch was ik er wel: ineens een knal en licht (of een lichtknal). Dat op zich zou ook iets met onweer te maken kunnen hebben maar zo was niet de ervaring. Bovendien veranderde alles, vooral op school. Tot dusver een altijd afgeleide onrustige wipstoel, besloot ik nu om goed op te letten, heel bewust bij de moeilijkste som van de hele lagere school (zei de juf). Ik, die altijd met hangen en wurgen overging haalde een tien!
Mijn vader had net te horen gekregen dat ik nog niet eens geschikt was voor de huishoudschool. De juf kwam dan ook helemaal van slag bij ons aan de deur om vader te spreken. Zodoende mocht ik naar de Mulo. Deze haalde ik met cum laude, evenals de MMS.
De verandering was vooral op het punt dat ik voortaan precies wist wat ik wel en niet wilde, dat ik bij moeilijke situaties altijd bewust was, geen angsten had voor wat dan ook. Ook in de puberteit had ik geen steun nodig. Ook mijn vader merkte de verandering op en vroeg waarom ik overal zo rustig op reageerde. Toch waren er ook tranen en andere emoties af en toe.
Dus die 'lichtknal' heeft me totaal veranderd in bewustzijn, zo lijkt het. Er was geen verbazing, het ging als vanzelf.
Dit was wel de meest indringende van de ervaringen die ik had als kind.
Anoniem