Moet zo'n jongen wel worden geholpen?

Een vraag over een niet-gespannen jongere
Pia, ik ben benieuwd: heb jij wel eens te maken met jonge mensen die helemaal niet "overspannen of gespannen" zijn, maar juist het tegendeel, al mediteren ze niet:
- Ze doen helemaal niet hun best op school. Maken nooit huiswerk.
- Het kan ze niets schelen wat voor cijfers ze halen.
- Ze zijn uitsluitend bezig met leuke dingen voor zichzelf zoals als een bepaalde sport, omgang met vrienden e.d.
- Sloom gedrag. Ze hebben nergens zin in behalve in sport. Wel heimwee naar vakantie.
Wij werden vroeger een "luie flikker" genoemd als we dat beeld vertoonden. Deze jongen heeft niets thuis, geen eigen kamer, geen sturing door zijn ouders etc.
Dit is toch niet het juiste beeld als tegenstelling van ‘spanning bij jongeren’. Zo’ n situatie is toch niet waar jij die oefeningen voor hebt gemaakt? Moet zo'n jongen eigenlijk worden geholpen?
(Het gaat om een concreet geval. Een jongen van een jaar of 16, niet crimineel, geen spanning, Hij ziet er vaak uitgeblust uit, vermoedelijk omdat hij doodmoe is van de krachtsporten. Eigenlijk ziet hij er steeds slechter uit, uit zijn krachten gegroeid.)
Uit het antwoord:
… een jongen tijdens een workshop Ontspanning en inzicht, voor jongeren vanaf 18 jaar die hun school niet hebben afgemaakt en een herkansing krijgen. Iedereen mocht zelf bepalen welke workshop hij volgde maar deze jongen was overcompleet bij een andere workshop en daar werd hem gezegd 'ga jij die maar eens volgen, dat is goed voor jou'...
Hij zei meteen: 'ik ben al helemaal ontspannen' (Ik hoef eigenlijk helemaal niet mee te doen.)
‘Oké, dan hoeft het niet bij jou, dat is heel mooi.’
Hij was stil. ( De leerkracht vertelde later dat er veel jongeren zijn die zeggen dat ze ontspannen zijn maar intussen stuiterend van de stress door het gebouw lopen.)
Tijdens de workshop, kwam het moment dat ik vroeg: 'laat de gedachte eens langs komen aan een wauw moment. Een moment dat er een grootse gelukservaring was.’
Hij, later: ‘ik dacht aan een vakantie, so hé, tóén was ik echt ontspannen!’
‘Zie je dat er gradaties bestaan, in ontspannen en geluk?’
Hij knikte en was verder stil
… over die jongen van jouw voorbeeld: er zijn zo(te)veel keuzes te maken, een reactie is dan vaak ‘ik doe maar helemaal niks.'
Maar hij ‘weet’ nog niet dat alles er ook IS, dus ook de wereld, de maatschappij. In de krachtsporten is het mogelijk dat hij daar die gelukservaring: ‘ wauw’ herkent. En dat kan verslavend werken.
Iemand zou hem duidelijk kunnen maken dat het geluk dat hij denkt te vinden in verder niets doen ook in gewoon doen zit. Dat dát samengaat. En daar hoeft hij niets voor te doen, dan alleen meegaan met wat zich voordoet, dus niet steeds opnieuw weer afhaken, want dan dóé je juist iets. Dat laatste is ook uiterst vermoeiend, daarom misschien dat uitgebluste.
En dan maar zien wat er gebeurt. Elk mens is als een zaadje en heeft zijn eigen uitwerking, daar kan je niets over zeggen.
Het blijft wel belangrijk voor jongeren dat we de grenzen aangeven van de maatschappij, maar dat heeft verder niets met advaita te maken.
Het is grenzeloos zoals een kaarsvlam, maar heeft wel de vorm. Dat gaat samen.
…bedankt, zoiets had ik zelf ook gedacht, maar ik heb de kundigheid niet om dat over te brengen.
Merkwaardig dat ik voor dat gezin het voorbeeld ben van een ijverig mens die op zijn 71ste nog heel hard werkt! Misschien helpt dat stilzwijgend nog beter.
Wat ik nog wil vermelden en waarvan ik niet weet of het doorslaggevend is voor de problematiek: hij komt uit 2 culturen!
Ja, stilzwijgend hem meenemen naar de stilte die hij zelf is. Hopelijk herkent hij het. Maar dat is dus wel iets wat je nog kan doen!
Uit twee culturen: kijk gewoon hoe het op dit moment is.
Laat hem zelf eens constateren dat ontspannen lui zijn, niet echt ontspannen is. Maar slapte. Hij is dan slap.
Ontspannen jezelf–zijn is als een gitaarsnaar die zo ontspannen staat dat hij de mooist zuivere toon kan voortbrengen. Dát ben je zelf. Die ervaring (geluk zonder inhoud )zoals in de krachtsporten wel herkend wordt, is dan constant als jezelf-zijn, als ondergrond, aanwezig en dan kan alles vanzelf verlopen. Dit “hoort” hij wel zelf te ontdekken, niet omdat jij het tegen hem zegt.