5 - Anne Vogy Uit: manuscript 'De verlichte borderliner'

Uit: manuscript De verlichte borderliner, Deel IV Hoofdstuk 4


....Verlichting. ’t Zal voor mij dan wel een jarenlange kwestie worden als je er aanleg voor moet hebben...
Maar goed nieuws: in de tijd dat ik gestoord dacht te zijn en vertoefde in de psychiatrische inrichting kreeg ik als diagnose ‘depersonalisatieproblematiek en ik-zwak’. Nou, komt dat even goed uit! Psychiaters zouden moeten inzien dat depersonalisatie een natuurlijk verschijnsel is dat als ingang kan dienen voor het vinden van absolute waarheid. Hierbij bedoel ik dan ook echt als ingang, want depersonalisatie treedt vaak op als gevoelens zo heftig zijn, dat deze ontkend worden. Maar als het depersonaliseren op zich opnieuw als beangstigend ervaren wordt, zou men er op kunnen wijzen dat dit fenomeen iets te maken zou kunnen hebben met het Getuige zijn. Een tijdelijke identificatie met God, die op dat moment de gevoelens van de geest en het lichaam voor jou draagt. Afwijzing van gevoelens werkt angst en agressie in de hand. Ik ben nog nooit in een ‘echte’ psychose beland, maar ik kan me er hoegenaamd iets bij voorstellen. Onder invloed van drugs heb ik immers ervaren dat ik dacht dat ik in een zwembad lag. Mijn hersenen leken een volstrekt eigen leven te leiden, en de identificatie met deze beelden was volledig.
Onderdrukte gevoelens kunnen in een psychose genadeloos aan het licht worden gebracht. Het bewustzijn regelt dit allemaal zelf, zonder iets te regelen... Het is belangrijk te weten welke emoties er in mij leven. Anders spring ik straks nog verlicht in het kanaal, waarbij ik dan vol overtuiging uitroep: “Ik ben absoluut bewustzijn! Ik ben absoluut bewustzijn!”, niet beseffend hoezeer ik gegrepen ben door een concept waaraan ik mij op hoop van zegen aan vastklampte. De angst voor chaos en het wegvallen van elk veilig vertrouwd wereldje kan mij doen doorslaan naar mensdolheid. Dit kan geenszins de bedoeling zijn, tenzij deze mensdolheid opnieuw een heftige verwijzing is naar het pad van het licht: bewustwording. Maar ik heb iets besloten. Ik ben verlicht, klaar uit. En nog wel zonder dat ik er aanleg voor heb. Goed hè? Anne kan er helaas totaal geen profijt uit trekken.
Zij kan hoogstens lekker dwars liggen. Zij roept: ik ben verlicht. Want er ligt een taboe op om jezelf verlicht te verklaren. Niemand mag verlicht zijn, alleen als je een soort Jezus bent met een aureool. Of de monnik die steengoed is in het mediteren en zich vereenzelvigd heeft met het stille Niets. Nee, een borderliner met een ik-zwakke persoonlijkheid houdt zichzelf natuurlijk gigantisch voor de gek. Maar waarom zou ik dat laatste geloven? Want helaas zie ik overal verlichting. Er is geen tegendeel...