1 - Psychotherapie en advaita-onderricht zijn niet te scheiden

Harrie Linssen

Uit een brief
+ reactie van Douwe Tiemersma

Met veel belangstelling heb ik de artikelen, aangaande dit onderwerp, gelezen.
Mijn enthousiasme gebied mij kort te reageren op uw discussie stuk. In het kader van onderzoek is het uiteraard uitstekend om de poging te wagen zaken proberen te onderscheiden; pschychotherapie en advaita-onderricht.
In het werk, binnen mijn eigen pschychotherapeutische praktijk, houdt dit onderscheid mij, eerlijk gezegd, niet zo bezig.

Het woord advaita geeft het in principe al aan. Alles is een, ondeelbaar en vindt zijn oorsprong vanuit de zelfde bron, wordt door die zelfde bron onderhouden en keert uiteindelijk weer in die zelfde bron terug. De sloga die daar over handelt eindigt vervolgens met de woorden: wens Dat vurig te kennen, dat is Brahman.

Voor mij persoonlijk ligt hier dan ook meteen de legitimatie voor mijn bestaan. Te herinneren wie of wat ik ben, mijn hinderpalen/deklagen te ontdekken en zo terug te keren tot mijn werkelijke essentie en dit middels de weg van de Huisvader.
Dit betekent voor mij dat de vraag, hoe en van waar uit ik handel , essentieel is. Een vraag naar de bhavana.
Ben ik mij bewust van het feit wie er in werkelijkheid voor mij zit? Ben ik werkelijk bewust van mijn eigen aanwezigheid? Waar hangt mijn aandacht uit?
De antwoorden op deze vragen zijn, op zijn minst, mede bepalend voor wat er tussen mij en de “ander” kan gebeuren en de reikwijdte daarvan.

Mijn persoonlijke emotionele worsteling in het leven krijgt dan of een zeer existentiële betekenis, waarvan de uiteindelijke basis gelegen is in het feit dat wij vergeten zijn wie of wat wij in werkelijkheid zijn, of het blijft uiteindelijk hangen in een zeer smal, individueel en kommer vol kader. Als er al een claim neer gelegd zou kunnen worden over methodes en tot welk gebied die dan wel zouden behoren, dan is het uiteindelijk het niveau van bewustzijn, het niveau van viveka dat de keuze bepaald. Anders gezegd: ben ik gericht op het oplossen van problemen, of probeer ik een bijdrage te leveren tot het” vrij” maken van de mens.

Als alles een is en ondeelbaar en alles uit die eenheid voorkomt, dan dient mijn handelen daar altijd op gericht te zijn.
Daar ligt voor mij dan ook de ware betekenis van helen.

Pschychotherapie en advaita-onderricht zijn te onderscheiden en niet te scheiden.


Reactie D. Tiemersma

Bedankt voor uw reactie. Daar kan ik alleen maar blij mee zijn. Natuurlijk zijn psychotherapie en advaita-benadering niet te scheiden. De bespreking in het discussiestuk komt voort uit de vraag iets meer helderheid te krijgen over de relatie tussen de dominante psychotherapie (zie bijv. de RIAGGs) en de advaita-stroming. Dan moet in ieder geval ook gezegd worden wat in het stuk staat.

Dat er een samenhang van beide in het advaita-onderricht aanwezig is, heb ik uitgebreid aangegeven. Over de psychotherapie heb minder gezegd. Wel staat er in 1.4 dat beide eenzelfde gerichtheid hebben en in 1.5.5 gaat het om een 'verdergaan'. Ze liggen in elkaars verlengde. Als een therapeut tot een zekere synthese komt, is dat fantastisch. Als de besprekingen iets zouden bijdragen aan de ontwikkeling naar een synthese, zou dit bijzonder mooi zijn.