Probleemkind

17 januari 2006
Onze oudste zoon werd geboren met een heel lichte hersenafwijking. Hij ging laat praten, stotterde en zijn motoriek was bar slecht. Elke dag ging de melk over tafel. Hij kon zich ook absoluut niet op één ding concentreren. ‘Elk vogeltje hoort en ziet hij’, zei de meester. We gingen dan ook met hem naar de RIAGG, en deden allerlei spelletjes. Resultaat was er niet. Hij werd dan ook flink op school gepest. De LOM-school werd een optie.
Toen hij 8 of 9 jaar was en ik in die tijd voor yogadocente had geleerd, startten we elke avond voor het slapen met ontspanningstechnieken te doen. Na een tijd zei hij: ‘Mams, het hoeft niet meer. Als ik nu zo doe’, en hij knipte met zijn vingers, ‘dan ben ik gelijk helemaal rustig van binnen.’
Nu is hij 33 jaar en stottert niet meer. Hij gaat volledig ontspannen door het leven. Problemen zijn voor hem geen problemen meer. Zij humeur is altijd evenwichtig. Hij heeft een hoge functie in het ICT-gebeuren. Gaat in september trouwen met zijn vriendin die een echte stressbaan heeft en dan ook steeds zegt: ‘Bij hem kan ik me volledig ontspannen.’ Hij leert haar nu soms dingen aan die hij vroeger van mij heeft geleerd.
Dit is dus wel een duidelijk bewijs dat ontspanningstechnieken waardevol zijn.
Yogadocente