In verband met meditatie

oktober 2011

Op het eind van de laatste meditatie op Schier (vrijdagochtend) stelde ik vast dat ik echt en letterlijk iedereen was waar ik naar keek.

Deze 'toestand' duurde de tijd dat ik in de kapel was en ook nog onderweg naar mijn logeerkamer. Terug op mijn kamer begon het heel geleidelijk af te nemen. Toen ik op de boot was, was het nog slechts een herinnering.

Momenteel kan ik me eigenlijk nog nauwelijks voorstellen hoe het was. Het lijkt enkel nog een herinnering van een droom.

Maar ik weet wel heel zeker dat het echt en concreet is.

Het was heel zacht, heel natuurlijk, en toch ook ongelooflijk ongewoon.

Niets spectaculairs. Wel aangenaam, omdat ik me bevrijd voelde van de gevangenis die mijn lichaam tot dan was geweest (en nu opnieuw geworden is, alhoewel ik dit nu niet zo aanvoel).

Hoewel, dit gevoel van bevrijd zijn was eigenlijk meer een gedachte dan een vaststelling. Het was een soort verblijdende conclusie. In het gevoel zelf was er geloof ik meer iets van aangename, zachte verwondering.

Zachtheid.

Werkelijkheid.