Bijna-Dood-Ervaring

In Advaita Post staat een tekst over sterven en dood.  Je zegt: "Het is totale openheid waar niets over is te zeggen, maar waarvan toch al tijdens het leven een bepaald soort ervaring van kan zijn". 
Dat deed me denken aan enkele ervaringen die  ik heb gehad bij  operaties: eerst de niersteen-operaties  en vooral de hartoperatie waarbij ik bij 4,5 uur werd geopereerd.  Welnu in dit tijdstip is er geen gewaarzijn.  "Niets" wordt er waargenomen. De chirurgen snijden en je beseft er niets van.  Er is geen pijn (noch lichamelijk, noch geestelijk), er is geen angst of weerstand.  Letterlijk bevond ik me in dat Niets waar ook geen tijdsgevoel of plaatsgevoel is.  Er is geen denken die problemen schept, die piekert, agressief is of wat dan ook is. Er is dus letterlijk Niets.

Eigenlijk is het een ZaligeToestand. We hebben geen probleem met het lichaam, noch met de geest (denken en voelen), noch met het ego bewustzijn.  Het is dus ook letterlijk een toestand van Diepe Slaap want er zijn ook geen dromen;  er wordt dus niets waargenomen en "ikzelf" is er ook niet.  Letterlijk een groot Zwart Gat en toch eigenlijk een zalig Zijn want je bent eigenlijk niet dood.  Na zoveel uren wordt je wakker gemaakt, letterlijk: ze schudden je wakker en je komt terug in dat lichaam en dan komt de lichamelijke pijn en de geestelijke pijn terug (verleden, heden en toekomst).  Er is weer gewaarzijn van dat al.  Alles verschijnt in de Aandacht, de constante veranderingen, gevoelens  in het lichaam en in de geest.  Dat alles wordt op je Bewustzijnsscherm geprojecteerd.  Dat Bewustzijn waar er eerst niets was - zelfs niet dat Bewustzijn -  verandert bij het wakker worden in Bewustzijn met van alles  (lichaam, denken en voelen, de wereld). 
Daarbij was er nog een eigenaardige ervaring. Ik had bij het wakker worden een heel ruimtelijk gevoel dat niet zo gewoon aanvoelde en waarin het roepen en schudden voorkwam van de verpleegster en een mannen stem.  Wat raar was, was het feit dat ze precies onder mij waren en ik boven hen, terwijl in werkelijkheid ik in bed lag en zij boven mij om mij wakker te maken.  Ik kwam precies van boven naar mijn lichaam hier beneden.  De pijn en het ongemak kwamen na het wakker worden.

Dat  Bewustzijn dacht ik kan men vergelijken met de dood.  Men is er zelfs als het lichaam dood en gevoelloos is.  Wat opvalt is dat het een zeer "probleemloze" staat is. 
Nu denk ik dat die toestand de toestand is waarvan je spreekt nl.  de Openheid.  Openheid is eigenlijk Open Aandacht zonder voorstelling, zonder tijd en plaatsbesef, dat zeg je ook in uw betogen.  Ja dat begrijp ik goed.  Het is er gewoon.  Het doet me nu verder denken: Dat "Bewustzijn" materialiseert zich dan tot een lichaam, ofwel hetzelfde lichaam, ofwel een ander lichaam, op een onverklaarbare wijze.  Dat Bewustzijn heeft geen naam en vorm, en dus ook geen tijdsbesef en plaatsbesef.  Dat Bewustzijn is er altijd (in alle tijden). Het  Universum en de Universums bestaan constant zonder ophouden, ze komen op, ze sterven en verdwijnen en komen weer op uit het Niets.
Dus dat Niets is niet niets. Het is Het Leven zelf.  Als we wakker zijn is het Bewuste Aandacht voor en achter alle dingen, als we slapen of dood zijn is er "Geen Aandacht" want er is ook niets, maar toch is er Leven.  Dus is het Levende Stilte of Leegte in alles en allen, die eigenlijk totaal vrij is van onze geest en lichaam.

Luc