Jongeren

Bij een jonge vrouw met een baby van drie maanden oud ben ik thuis om ‘ontspanning en inzicht’ te geven. Ze komt al een paar jaar bij me, ook in de periode dat ze in verwachting was. Ze wil verder met de advaitabenadering, maar met zo’n baby is het lastig om naar mij toe te komen.

Ik moest deze week denken aan een herinnering. Ik zat op de lagere school in de 5e klas. Op een dag werd de juf (een non overigens) in de klas kwaad op mij en zei tegen me: ‘jij nietsnut!’ Ik kende dat woord niet en vroeg wat het betekende. De klas moest lachen. Nog kwader riep de juf dat ik dat thuis maar in het woordenboek moest opzoeken.’s Avonds toen ik in mijn bedje lag zocht ik het op. Ik weet de definitie niet meer, maar ik kan me nog wel herinneren dat ik moest huilen toen ik het las. Het was voor mij een bevestiging van wat ik al aanvoelde: ‘ik ben nergens goed voor’.

Brief van geëmigreerde jongen
...
Er gebeuren zoveel dingen de laatste tijd, en eigenlijk alleen maar goede dingen, dat ik eigenlijk een beetje ben gaan geloven. Niet zo zeer in Jezus maar wel dat er IETS is wat me overeind houd, me op het goede spoor brengt en voor al deze goede dingen zorgt.
Nou zal je je wel afvragen: waarom denkt ie dan aan mij?!
Een heeeeeeeeele lange tijd geleden waren we met z’n allen op vakantie. Zoals dat toen altijd zo leuk ging. Daar herinnerde ik me ineens EEN ding van.

Wat ik merk tijdens de opvoeding is dat kleine kinderen anders waarnemen dan volwassenen. Ze ervaren de wereld en zichzelf op een andere wijze. Zet (hele) kleine kinderen bijvoorbeeld eens voor een spiegel: ze kijken naar de spiegel alsof hij een raam is. Ze zijn nog niet zo gefocust op hun eigen spiegelbeeld; sterker nog de herkenning van het eigen spiegelbeeld is er (zeker in het beginstadium) niet. Er is veel meer sprake van een externe nieuwsgierigheid naar alles wat zich aandient. Ze proberen dingen 'in de spiegel' te pakken, zoals hun eigen gezicht.

10 maart 2006
Wat veel indruk maakte was het onderstaande, toen ik 10 of 11 jaar was en in de 5e klas zat.

Ik keek naar de lijst op zolder met de foto's van mijn zoon toen hij parachute gesprongen had en ineens komen er herinneringen naar boven hoe geweldig hij dat vond.
We waren op vakantie op Ameland en gingen een keer fietsen richting Hollum vanaf Nes.

21 januari 2006

21 januari 2006
Samen met een kind van zeven een kapotte videorecorder slopen. Een gemeenschappelijk probleem waar je SAMEN uit wilt komen. Gelijkwaardigheid geeft dan een enorme rust en concentratie vermogen om het karwei te klaren. Zolang er gesleuteld wordt en tot het karwei is geklaard blijft die sfeer aanwezig. Daarna ploft de bel.
Beeldend kunstenaar

25 januari 2006
Onze kinderen zijn nu rond de twintig en aan het studeren.
Non-dualiteit wordt ook wel genoemd: de natuurlijke staat. Daar moest ik aan denken bij de vraag naar ervaringen in het contact met jongeren. Het opgroeien van kinderen gaat vanzelf, als we het leven zich op natuurlijke wijze in kinderen kunnen laten ontvouwen – dat is het beste. Het veronderstelt wel dat er enig gezond verstand en evenwicht is in degenen die ze verzorgen en opvoeden.

25 januari 2006
Vóór het eerste wat ik opmerkte: daar is niet iets over te zeggen.
Liefde
‘Wat moeten ze (mijn ouders) veel van me gehouden hebben’ was wat ik er later aan mijn eerste levensfase verbond.
Klein